Met mijn blik zoom ik in op objecten, de oppervlaktes vormen, zoals ik ze benoem, vage kleurbeelden.
De camera neemt de plaats in van mijn blik. Op deze manier ontstaat er een wereld van beelden die associaties oproepen.
Wat niet gezien kan worden door de omgeving vormt voor mij een uitgangspunt om te fotograferen. Wat onzichtbaar is wordt weer zichtbaar gemaakt.
Het vormt een zoektocht naar de wijze van het kijken. Het beeld wordt in vraag gesteld door woorden.
Hoe kijkt men naar een beeld?
De begrenzingen van objecten verdwijnen.
De objecten worden uit hun gekende omgeving gehaald en in een andere ruimte geplaatst, namelijk die van textiel. Er ontstaat een spel tussen kijken, weten en verbeelden.
Het beeld valt niet meer scherp te stellen en is op zoek naar contouren die onmogelijk waar te nemen zijn.
De vraag vanwaar het beeld afkomstig is, blijft onbeantwoord. Op geen enkele manier is er een aanwijzing aanwezig op de foto die contouren van gekende objecten weergeeft.
Er ontstaat een sterke verbinding tussen woord en beeld.
Kunnen woorden iets toevoegen aan een beeld, kunnen woorden zelf een beeld doen ontstaan?
Zijn woorden ook een beeld?
Waar ligt de grens tussen de verbinding van het woord en de materie?
Een zoektocht naar de spanning tussen het woord, het beeld en de textiele oppervlakte.
Door woorden toe te voegen aan een beeld krijgt deze een extra gelaagdheid.
Het is belangrijk dat de woorden in relatie staan met het beeld maar ook met textiel zelf.
Textiel vormt hier niet enkel een oppervlakte voor de woorden. Het vormt een context waardoor de woorden nieuwe betekenissen krijgen.
Textiel zelf ligt al verwikkeld in eigen connotaties die een enorme invloed hebben op de woorden. Toch kan textiel een meerwaarde bieden aan woorden. Het kan de woorden in een bepaalde context plaatsen. Het geeft de woorden een ruimte. Maar het geeft de woorden ook grenzen.
Waar ligt de grens van het begrip textiel, waar ligt de grens van het woord?
Waar ligt de grens tussen de verbinding van het woord en de oppervlakte?
